مهتاب

مسعود رضایی بیاره دیده‌ی بارانی نم آبـــی بــزن ای دیده به مــژگان عزیز از ره دور و دراز آمـــده مهمان عــزیـز وقت آن است که آتش بـزنـد در دل شب نــاله‌ی تار من و چشم غزل خوان عزیز به وفـائی که نکردی قسم و این شب تار نـــروی از دل مــن تا نرود جــان عـزیز شعله ور مـی شود از آتش آهــم دل تار تا ک مهتاب...

مسعود رضایی بیاره

کلاه

شب و عکس تو و چشم سیاهت

مــن و آه و تمــاشای نــــگاهت

هـجوم بـــوسه بر امــواج گیسو

بـــرون افتــاده از زیر کلاهت

مهتاب...